Jestem despotką. Jestem okropna. Wydaje mi się zazwyczaj, że wszystko wiem lepiej, mam monopol na prawdę, na czyimś miejscu postąpiłabym bardziej właściwie… i tak dalej. Strasznie mnie irytuje, kiedy ludzie nie postępują w myśl moich wskazówek, a potem narzekają. Jeszcze bardziej – że nie mogę układać im życia za nich. Zmienić za kogoś pracy, zaprosić za kogoś dziewczyny na randkę, postawić się za kogoś rodzinie, pójść za kogoś do lekarza, no nie mogę, a czasem bardzo chętnie bym to zrobiła.

Przypuszczalnie życie ze mną pod jednym dachem jest koszmarem, bo nawet, jeśli nie wiercę dziury w brzuchu, to czasem nie potrafię ukryć dezaprobaty, jeśli coś nie idzie tak, jak sobie to wymyśliłam. W moim mniemaniu świat powinien naginać prawa fizyki specjalnie dla mnie i moich bliskich, a jeśli nie chce, tym gorzej dla świata (czy już wspominałam, że jestem okropna?).

Tak więc, świecie, ogarnij się, bo skoro nie mogę w imieniu pewnej bliskiej osoby pójść i zrobić jesieni średniowiecza tam, gdzie bym pragnęła ją zrobić – kolej na ciebie. Naginaj, świecie, prawa i zasady, szybko, pókim cierpliwa. Bo jak nie…!