Miesięczne archiwum: Listopad 2015

Bezradność

Jest kiepsko.

Właściwie jest kiepsko cały rok, począwszy od przedłużającego się połogu, przez infekcję, o której pisałam, a z którą wciąż walczę, przez cholerną, niepotrzebną dietę #bezwszystkiego, przez chorobę tarczycy, którą wciąż leczę i która funduje mi okresowe dołki – brak sił, ciągłą senność, walące serce, koszmarny brak cierpliwości – aż po złamaną nogę i unieruchomienie na kanapie.

Zupełnie nie tak sobie to wyobrażałam – sądziłam, że po kilku dniach zacznę kicać o kulach i zasadniczo ze wszystkim sobie poradzę. Tymczasem nie chodzi nawet o to, że wszędzie walają się kolorowe pułapki, Licho wchodzi pod nogi, a Kniaź chwyta mnie za kule, bo też chce się bawić – ale bardziej nawet o to, że każde pięć minut z nogą inaczej, niż w górze, generuje ból tej nogi, a stłuczony nadgarstek nie wytrzymuje ciężaru. Nie spodziewałam się, że nie będę mogła bezpiecznie zostać sama z dziećmi na dłużej niż godzinę. Okazuje się jednak, że nie mogę – literalnie nie jestem w stanie zająć się własnym dzieckiem (młodszym, bo z Lichem to jeszcze jakoś działa, chociaż o przyrządzeniu posiłku czy kawy w ekspresie mogę raczej zapomnieć).

Codziennie więc ktoś przychodzi, żeby się nami zaopiekować przez czas, gdy Cain jest w pracy. Zaangażowałam już prawie całą rodzinę i zaczęłam bezwstydnie żebrać wśród znajomych. Gdy Cain wraca, rzucają się na niego dzieciaki, zbite z tropu nagłą zmianą trybu życia, zdenerwowane, że mama nie nosi, nie krząta się i nie zabiera na spacery, speszone ciągłymi wizytami różnych ludzi. Rzucam się ja, spragniona posiłku, leków, chwili odpoczynku, sprzątania, wyniesienia śmieci i przygotowania potworów do snu. Widzę, że facet ma dość, maluchy mają dość i ja też mam dość. Wszystko wymyka mi się z rąk. Cudowni ludzie, którzy do mnie przychodzą, ogarniają wszystkie bieżączki, ale i tak się zbiera. Co ciekawe, okazuje się, że nie mam na nic czasu, choć głównie siedzę. Tę notkę na przykład zaczęłam pisać piętnastego listopada.

No więc jest kiepsko i czuję, jak ogarnia mnie depresja, tym razem chyba nie jesienna, a życiowa. Jeszcze śmieję się do Kniazia, całymi dniami robiąc „a kuku!”. Jeszcze wymyślam na dobranoc bajki z happy endem. Jeszcze śpiewam, robiąc sobie codzienne zastrzyki przeciw zakrzepicy („Mamo, jak masz taką minę przy zastrzyku, to ja się boję”). Ale coraz częściej jest to śmiech i śpiew przez łzy.

Pewnie zacznę chodzić jakoś tak w Święta. Mam nadzieję, że do tego czasu coś ze mnie zostanie.

Upadła

No więc szłam, szłam i się wyjebałam. Do lekarza szłam, bo Kniaź był łaskaw zapaść na oskrzela. Z nosidełkiem szłam, bo Kniaź nie jest łaskaw utrzymać skarpet na odnóżach, jeśli tylko może ich dosięgnąć. W wózku może. Szybko szłam, bo było późno, to znaczy właściwie wcześnie, przed dziewiątą rano, tylko że ja jeszcze pół godziny wcześniej byłam przekonana, że mamy tę wizytę jakoś koło trzynastej. I patrzyłam w telefon, idiotka, debilka, nieodpowiedzialna głupia krowa. Chciałam znaleźć dla lekarza archiwalne zdjęcie młodego, żeby mu pokazać, dlaczego niepokoi mnie wysypka po leku. Nasz pediatra nie widział Kniazia w roli raptora, bo wtedy biegaliśmy tylko od dermatologa do alergologa i z powrotem. Nieważne, durny babsztyl bez cienia rozumu, nie patrzyłam pod nogi. No i tam, gdzie zawsze był równy chodnik, to jednak zawsze były schodki i obok nich łagodny zjazd dla wózków.

12227384_1193857200627706_1835792184_o

Poleciałam do przodu, wykręconą kostką łupnęłam o ziemię, wykręconym nadgarstkiem takoż, podparłam się drugą ręką, łupnęłam oboma kolanami. Głowa Kniazia dotknęła chodnika, zaczął płakać, adrenalina milion (nic mu nie jest, oddychajcie chociaż Wy). Posiedziałam chwilę w szoku, tuląc młodego. Wstałam, dokuśtykałam do przychodni, tam lekarz wysłuchał mojej chaotycznej opowieści, spokojnie osłuchał Kniaziowi szacowne oskrzela (zapalenie, ale już lepiej) i na moją prośbę zbadał go. Wszystko w porządku, nawet guza nie ma, pewnie się tylko porządnie wystraszył. Jezu, nie chcę nawet myśleć, że mogło być gorzej. Nie.

Do domu wróciłam powoli i z przerwami. Kostka bolała, nadgarstek też, dodatkowe 10 kg na klacie nie pomagało. Dopełzłam, odłożyłam delikatnie śpiącego młodego i nie miałam siły nawet go rozebrać. Na podłodze w kuchni zgromadziłam sobie: bandaż elastyczny, opaskę na nadgarstek, paracetamol, okład żelowy i półkilową paczkę mrożonego mielonego mięsa. Po czym wreszcie się rozryczałam.

Wieczorem pojechałam do lekarza. W międzyczasie okazało się, że kostka i ręka paskudnie puchną, na kolanie mam najpiękniejszego siniaka w życiu, na drugim dziurę w ulubionych spodniach i obtartą drugą dłoń. Że telefon jest obity, zauważyłam dopiero dwa dni później.
Lekarz obejrzał rentgen i stwierdził złamanie. Wziął mnie zupełnie z zaskoczenia, bo byłam przekonana, że kostka jest tylko skręcona, obita czy co tam, a pojechałam dla porządku, bo należy. Taka jestem obowiązkowa (i mam opłacony przez firmę pakiet, nie ukrywajmy; na pogotowie pewnie bym się nie zgłosiła. I dopiero bym miała.) A tu wtem! Gips. Na sześć tygodni, mówią. Gips na nodze, ja pierdolę, przy dwójce małych dzieci. No nie do ogarnięcia, nie ma szans. Nadgarstek tylko stłuczony, kolano niewarte wzmianki.

Leżę więc. Trochę kuśtykam, sąsiadka pożyczyła mi kule. Dzieci najwyraźniej sądzą, że skoro leżę, to mogę całą dobę dawać cycka. Koty – że głaskać, no bo po co człowiek leży, kaman. Ludzie dobrej woli przyjeżdżają pomagać (przyjeżdżajcie, bo sama nie jestem w stanie zrobić kroku – dosłownie, bowiem syneczek łapie mnie za kule i mocno trzyma). Czytam na głos książeczki, rysuję rybkę Nemo, trzymam Kniaziowi inhalator i nieustannie proszę, proszę, proszę – o wodę, jedzenie, leki, chusteczki, telefon, kule, to, tamto, owo.

Minęły dopiero dwa dni, a ja już mam dość.